Należy zaznaczyć że do ortez nie zaliczają się opaski elastyczne. Każdą z ortez NFZ refunduje aż w 90% w podanym limicie cenowym. Wyjątkiem są dzieci do 18 roku życia których refundacja na zakup ortezy wynosi 100%. Wystarczy aby pacjent wraz z odpowiednim numerem skierowania udał się do sklepu medycznego realizującego zamówienia
Ganglion to niegroźny, ale bolesny guzek, który najczęściej pojawia się na nadgarstku lub stopie. W zaawansowanym stadium może doprowadzić do unieruchomienia kończyny. W ramach leczenia pacjenci z tego typu guzami korzystać mogą z zabiegów fizykoterapii oraz ćwiczeń rozluźniających, a ostatecznym krokiem w najtrudniejszych przypadkach jest operacyjne usunięcie torbieli. Co to ganglion? Ganglion, zwany też torbielą galaretową, to guzek wypełniony galaretowatym płynem. Jego pojawienie się na ciele nie ma żadnego związku z chorobami nowotworowymi, choć wywołuje u niektórych pacjentów obawy przed rakiem. Pomimo, że nie jest to groźne schorzenie, nie można go lekceważyć. Brak reakcji medycznej doprowadzić może do nieprzyjemnych skutków, takich jak problemy z mięśniami i stawami. Ganglion powstaje, gdy płynu znajdującego się w okolicy naszych stawów pojawia się za dużo. Z czasem staje się twardy jak kość. Wtedy znajduje on ujście we wnętrzu powstałego guzka, najczęściej przy nadgarstku, rzadziej przy stopie czy na palcach. Zdarza się również, że ganglion jest niewidoczny. Tworzy się wtedy twardy, bolący guzek pod skórą. Ciężko wykryć taką zmianę, choć objawy mogą pomóc w diagnostyce. Czy ganglion powoduje ból? Na samym początku guzek może być niewczuwalny, jednak z czasem, kiedy rośnie, zaczyna boleć. W klasyfikacji ICD 10 ganglion oznaczony jest jako ,,ganglion stawu lub ścięgna (pochewki)" numeracją . Z kolei w ICD 11 ganglion znajdziesz pod numerm FB42. Jak wygląda ganglion na stopie? Ganglion rośnie głęboko pod skórą na górnej stronie stóp. Im torbiel dłużej jest nieleczona, tym robi się większa i powoduje poważniejsze problemy z doborem obuwia. Każdy kontakt guza z butem potęguje bowiem ból. Ganglion na stopie to rzadsza przypadłość niż ganglion nadgarstka. Co ciekawe częściej guzek ten pojawia się u kobiet niż u mężczyzn. Zwykle w młodym wieku, między 20., a 40. rokiem życia. Zdarza się, choć zdecydowanie mniej jest takich przypadków, że pojawia się ganglion kolana. U kogo może pojawić się ganglion nadgarstka? Gangliony tego typu bardzo często diagnozowane są u osób, które dużo czasu spędzają przed komputerem. Ma to związek z pracą ręki przez wiele godzin w jednej pozycji, co z kolei związane jest z obsługą myszy komputerowej. W wyniku przeciążania dłoni powstaje właśnie taka narośl na nadgarstku. Jeśli chodzi o kończyny górne, to rzadziej diagnozuje się ganglion na palcu, kciuku czy łokciu. Zdarza się, że tworzy się on na wewnętrznej stronie stronie dłoni. Ganglion w takich miejscach jak szyja powtać mogą wyłącznie w wyniku urazu. Jeśli nie doszło do stłuczenia, guzek ten może być powiększonymi więzłami chłonnymi lub nawet objawem początkowego stadium nowotworu. Przyczyny powstania ganglionów Gangliony powstają najczęściej w wyniku wspomnianych przeciążeń, ale również zapalenia stawów i ścięgien. Mogą się także pojawić w konsekwencji urazu - na przykład skręcenia stawu. Kiedy powinniśmy się zwrócić do lekarza z podejrzeniem, że dokucza nam ganglion? Gdy odczuwamy: ból przy ruchach nadgarstkiem, nadwrażliwość na dotyk, brak możliwości pełnego zakresu ruchu ręką, stan zapalny w okolicy stawu; Diagnostyka ganglionu. Jak wygląda jego rozpoznawanie? Jeśli guzek się powiększa i powoduje coraz większy ból, czy to w obrębie nadgarstka, stopy, palca czy kolana, należy skonsultować się ze specjalistą. Najpewniej zleci on pacjentowi wykonanie prześwietlenia RTG lub USG. Konieczny może być też rezonans magnetyczny, który pozwoli wykluczyć lub potwierdzić inne, znacznie poważniejsze choroby, na przykład: zapalenie stawów, nerwiaki, martwicę kości. By spać spokojnie, warto wykonać zlecone badania i wykluczyć inne dolegliwości, a także wdrożyć odpowiednie leczenie ganglionu. W ramach leczenia ganglionu warto postawić na fizykoterapię. Pomocne będą zabiegi o właściwościach regeneracyjnych: laseroterapia, ale także ultradźwięki i pole magnetyczne. Z kolei krioterapia działa przeciwobrzękowo. Wskazane są zajęcia z terapeutą, niektóre ćwiczenia, czy to rozciągające, czy rozluźniające, można powtarzać w domu. Leczenie domowe ganglionu Jake leczyć ganglion i jaki lekarz się tym zajmuje? Pomoc można uzyskać u ortopedy lub chirurga. Ludzie często zastanawiają się, czym smarować guzek. Na wchłniecie ganglionu poleca się maść ichtiolową, z żywokostu, końską czy olej rycynowy. Nie mają one jednak potwierdzenia w badaniach. Istnieją pewne domowe sposoby, które mają rzekomo pomóc. Jednak takie naturalne sposoby na zwalczanie ganglionu to jedynie mity, jak przykładanie liści kapusty czy aloesu, a także okłady z octem. Również silne uciskanie, by ganglion pękł, nie jest wskazane, gdyż może porwadzić nawet do zakażenia. Często stosuje się także stabilizatory, które niestety tylko na chwilę przynoszą ukojenie. Podobny wpływ na ganglion ma kinesiotaping. Choć zdarza się, że pod wpływem masażu czy po prostu samoistnie guzek znika, to leczenie nie powinno ograniczać się do wklepywania maści czy olejków. Oczywiście może to przynieść chwilową ulgę, ale domowe sposoby najpewniej będą niewystarczające i guz będzie się powiększał, dając coraz bardziej dokuczliwe objawy. Natomiast by dowiedzieć się, jak popranie masować ganglion należy skontaktować się z fizjoterapeutą, który pokaże opowiednią technikę. Zdecydowanie maść na ganglion nie wystarczy. Jaki jest przebieg operacji ganglionu? W przypadku zdiagnozowania ganglionu operacja nie zawsze jest konieczna. Zanim podjęte zostaną tak radykalne kroki, stosowany jest zabieg punkcji. Podczas niego nakłuwa się guz i odsysa galaretowaty płyn. Po zabiegu konieczne jest przyjmowanie kortykosteroidy w celu zagojenia ścianek torbieli. Operacyjne usuwanie ganglionu okazuje się zbawienne dla pacjentów, u których po zabiegu aspiracji guz powrócił. Aby pozbyć się guzka, najpierw pacjentowi podaje się znieczulenie ogólne (narkozę). Po wykonaniu nacięcia ganglion jest wycinany w całości i zaszywana jest skóra. Po zabiegu może zostać niewielka blizna, jednak torbiel nie powinna się już więcej pojawić. W ramach rekonwalescencji po zabiegu operacyjnym wskazane są zabiegi rozluźniające i poprawiające krążenie oraz wzmacniające mięśnie. Usunięcie ganglionu może być wykonane na NFZ, gdy lekarz wypisze skierowanie. Jeśli jednak pacjent zdecyduje sie na wycięcie guzka prywatnie, jest to koszt około 500 złotych. Inne zabiegi, które pomagają usunąć ganglion, ale nie są inwazyjne, wymagają przynajmniej kilku spotkań, co skutkuje wyższą ceną od 2 tysięcy do 5 tysięcy złotych. W związku z powikłaniami, jak np. niezdolność o pracy czy właśnie przeprowadzona operacja, walczyć można o odszkodowanie. Jeśli ganglion na nadgarstku powstał przez czynności wykonywane w pracy (przeciążenie dłoni w wyniku operowania myszką cały dzień), sprawę warto przekazać do kancelarii prawnej, która szybko może rozwiązać problem. Czy może wystąpić ganglion u dziecka? Gangliony mogą się pojawiać zwłaszcza u osób młodych, choć ich pojawienie nie dziwi też u seniorów. Ganglion u dziecka również może wystąpić najczęściej po urazie. Jeśli zauważymy u malucha jakąkolwiek podejrzaną narośl na skórze, należy skonsultować to niezwłocznie z lekarzem. Diagnostyka oraz sposoby leczenia ganglionu u dziecka przebiegają podobnie, jak u dorosłych osób.

Podczas wywiadu okulistycznego lekarz ustala, czy za pogorszenie wzroku odpowiada wyłącznie zaćma. Jeśli występują inne choroby, jak jaskra, starcze zwyrodnienie plamki żółtej czy zwyrodnienia rogówki, efekty operacji mogą być gorsze. Dodatkowo przeprowadzane jest badanie oka w lampie szczelinowej, a także badanie ostrości widzenia.

O łąkotkach pisałem już wiele. Może dlatego, że je lubię, może dlatego, że są to na prawdę bardzo ważne struktury w kolanie, a może po prostu z powodu ich częstych dzisiejszego wpisu zainspirował mnie wykład Dr Mihai Vioreanu na tegorocznym Joint Preservation Congress, w którym miałem okazję uczestniczyć jako słuchacz i prelegent. Dr Vioreanu poruszał temat uszkodzeń łąkotek i ich dalszego wpływu na szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym. To dla mnie szalenie interesujący temat, również ze względu na mój osobisty są skutki uszkodzenia łąkotki?Łąkotka to struktura ciekawa. To ona jest swoistym amortyzatorem stawu kolanowego, przejmującym część obciążeń działających na powierzchnie stawowe np.: w czynnościach życia codziennego, czy podczas uprawiania sportu. Jej znaczenie przez wiele lat było bagatelizowane. Medycyna uważała, iż nawet usunięcie fragmentu łąkotki uszkodzonego podczas urazu nie ma dużego wpływu na późniejsze zmiany zwyrodnieniowe w stawie mi się, że mogło to być również spowodowane faktem, iż operacje przeprowadzane za pomocą artroskopu, między innymi właśnie usuwanie fragmentu łąkotki, mają względnie krótką historię w Europie. Dopiero teraz jesteśmy w stanie obserwować długoterminowe skutki tych zabiegów i możemy wyciągać z tych obserwacji wnioski. A wnioski są dosyć w przypadku uszkodzenia łąkotki jej naprawę przeprowadza się metodą “przez dziurkę od klucza” za pomocą artroskopu, co skutkuje niewielką inwazyjnością w tkanki naprawa łąkotki po urazie bardzo często jest nieunikniona i jest to fakt niepodważalny. W przypadku kiedy uszkodzeniu uległa znaczna część tej struktury, a umiejscowienie pęknięcia jest niefortunnie interwencja chirurgiczna wydaje się być koniecznością. Objawy blokowania kolana lub bardzo nasilony ból nie pozwalają nawet na względnie normalne funkcjonowanie stawu kolanowego. W takim przypadku istnieją dwie możliwości operacyjne: uszkodzony fragment łąkotki można zszyć lub usunąć całkowicie. Wybór oczywiście należy do osoby operującej, ale warto przypomnieć sobie jakie jest ryzyko każdej z tych możliwości?Usunięcie częściowa łąkotki, bo tak w medycynie określa się usunięcie jej fragmentu, jest pierwszą, gorszą dla pacjenta możliwością rozwiązania problemu. Na pierwszy rzut oka meniscektomia to metoda dużo mniej skomplikowana, po której pacjent szybciej dochodzi do sprawności. Praktycznie zaraz po operacji może on obciążać kolano, odczuwa mało dolegliwości bólowych. W krótszym czasie może także wrócić do pracy i aktywności fizycznej, czyli wydawałoby się, że ma problem z głowy. Ale czy na pewno?Aktualne badania osób, które w przeszłości przeszły zabieg usunięcia fragmentu łąkotki bez jego rekonstrukcji pokazują, iż chrząstka stawowa kolana po operacji dużo szybciej się zużywa. W przyspieszonym tempie dochodzi w niej do powstawania zmian zwyrodnieniowych. Jest to dosyć logiczne, ponieważ poprzez meniscektomię kolano traci swoją naturalną możliwość amortyzacji obciążeń, co wpływa na szybszą degenerację stawu. Daje nam to prosty wniosek: możemy pójść na łatwiznę, ale w przyszłości musimy liczyć się z konsekwencjami takiego wyboru. Droga na skróty zazwyczaj kończy się kiepsko i tak jest również w tym przypadku. Poszukajmy w takim razie lepsze go fragmentu naprawdę to od szycia powinienem rozpocząć moje wywody na temat uszkodzonej łąkotki. Jest to pierwszy i najlepszy wybór w przypadku urazu tej struktury. Proces leczenia po założeniu szwów jest dużo dłuższy i wymaga czasowego odciążenia stawu za pomocą kul, a późniejsza rehabilitacja trwa nawet do kilku miesięcy po operacji. Daje ona jednak szansę na praktycznie pełny powrót do sprawności z zachowaniem naturalnego „amortyzatora”. W takim przypadku kolano ma dużą szansę na uniknięcie szybszych zmian zdawać sobie jednak sprawę, iż szyta łąkotka zawsze jest słabszym ogniwem i istnieje wyższe ryzyko jej ponownego uszkodzenia przy kolejnym urazie. Aby uniknąć takiej sytuacji niezbędna jest jakościowa rehabilitacja pooperacyjna, skupiająca się na stabilizacji, odbudowie siły mięśniowej i kontroli motorycznej jednak zrobić w przypadku, kiedy należysz już do grupy nieszczęśników, którzy przeszli zabieg meniscektomii lub uszkodzili łąkotkę w taki sposób, iż niemożliwe jest jej ponowne zszycie?Implant takim przypadku nowoczesna medycyna również przychodzi nam z pomocą. Od dłuższego czasu w Polsce istnieje możliwość (niestety na razie tylko prywatnie) rekonstrukcji wyciętego fragmentu łąkotki sztucznym moim odczuciu jeśli tylko mamy taką możliwość, powinniśmy ją wykorzystać obowiązkowo. Koszt takiej operacji nie jest najmniejszy, ale czy późniejsza operacja wszczepiania endoprotezy jest lepszym i tańszym rozwiązaniem? Mam co do tego uzasadnione łąkotki jest jedynym słusznym rozwiązaniem w przypadku konieczności wycięcia fragmentu łąkotki. Zapobiega on wczesnemu powstawaniu zmian zwyrodnieniowych swojej prezentacji wspomniany wcześniej Dr Mihai Vioreanu wspomniał również, iż nawet w przypadku urazu więzadła krzyżowego przedniego (głównego więzadła stabilizującego stawu kolanowego) to nie jego zerwanie jest główną przyczyną szybszego powstawania zmian zwyrodnieniowych kolana. Towarzyszące uszkodzenie łąkotki i utrata naturalnej „amortyzacji” stawu jest w przypadku takiego urazu największym nadzieję, że po dzisiejszym wpisie i dla Was dość logiczne wydają się być skutki braku tak ważnej struktury kolana jaką jest łąkotka. Aktualny poziom medycyny pozwala na przedłużenie żywotności Twoich stawów, więc jeśli tylko masz taką okazję to warto z niej 9 votesArticle Rating

Przyczyn jest naprawdę mnóstwo. Oto, do czego mogą doprowadzić powikłania po skręceniu kolana: uczucie ciągłego dyskomfortu w stawie kolanowym, problemy z chodzeniem, niestabilność stawu kolanowego, postępowanie procesów prowadzących do zwyrodnień stawy kolanowego, uszkodzenia innych elementów stawu, np. łąkotki, rzepki Staw kolanowy jest drugim najbardziej narażonym na obciążenia stawem człowieka. Nic dziwnego, że problemy z kolanami dotyczą zarówno osób otyłych, nie uprawiających sportów, jak również tych aktywnych - u wszystkich prędzej czy później może pojawić się ból kolana. Jak leczyć tę dolegliwość? Kiedy konieczna jest operacja, a kiedy wystarczające jest leczenie zachowawcze? Opisujemy najczęściej wykonywane operacje jest staw kolanowy?Staw kolanowy to największy staw ciała człowieka, a przy tym drugi najbardziej obciążany staw, po stawie skokowym. Przeciążenia te są związane przede wszystkim z siłą mięśnia czworogłowego uda, który może wywierać na rzepkę nacisk nawet do 300 kg. W stawie kolanowym występuje ruch zginania i prostowania oraz ruchy rotacyjne, które są możliwe przy zgiętym stawie kolanowym kość udowa łączy się z kością piszczelową. Jego istotnym elementem jest także rzepka, która jest uważana za największą trzeszczkę w ciele człowieka. Do górnego bieguna (podstawa rzepki) przyczepia się ścięgno mięśnia czworogłowego, natomiast w jej dolnym biegunie (szczyt rzepki) swój początek ma więzadło właściwe rzepki, które następnie kończy się dalszym przyczepem na guzowatości kości piszczelowej – całość tworzy aparat wyprostny kolanowy posiada dwie łąkotki, których główną funkcją jest amortyzacja w trakcie ruchu, a także funkcja stabilizująca kolano. Ponadto stabilizacja kolana zapewniona jest przez więzadła poboczne oraz więzadła krzyżowe przednie i tylne. Istotną częścią stawu jest chrząstka stawowa, która dzięki swej zwartej strukturze i gładkiej powierzchni umożliwia płynny ruch w kolana - przyczyny i objawyCzęsto pierwszym sygnałem tego, że w stawie kolanowym nie wszystko funkcjonuje prawidłowo jest ból kolana. Bardzo często jest on skutkiem urazu, jednak może być też objawem choroby przewlekłej. Wśród najczęstszych urazów można wyróżnić:naderwanie lub zerwanie więzadełuszkodzenie łąkotkiuszkodzenie chrząstki stawowejzwichnięcie lub złamanie rzepkizłamanie przezstawowe kości piszczelowej lub udowejDo chorób przewlekłych zaliczamy zwyrodnieniowąchoroby zapalne np. reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawówBólowi kolana charakterystycznemu dla urazu często towarzyszy obrzęk powstający szybko po urazie oraz uczucie wzmożonego ucieplenia w okolicy stawu. W zależności od tego, jakie struktury zostały uszkodzone, mogą pojawić się także objawy takie jak poczucie braku stabilności podczas obciążania kończyny, brak możliwości zgięcia lub pełnego wyprostu czy zgrubienie w miejscu ból kolana najczęściej związany jest ze zmianami zwyrodnieniowymi, które, wbrew pozorom, pojawiają się nie tylko w podeszłym wieku. Mogą być one także wynikiem nadwagi, dźwigania czy biegania w nieodpowiednim obuwiu, które nie amortyzuje wystarczająco wstrząsów. Często u podłoża choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych leżą zaburzenia osi kończyn czyli np. nadmierna szpotawość lub koślawość kończyn. W chorobie zwyrodnieniowej podstawowym objawem jest przewlekły, z czasem narastający ból, uczucie sztywności stawu wraz z postępującym ograniczeniem ruchomości. Pacjent w trakcie ruchu może odczuwać również trzeszczenie w stawie reumatyczna to kolejne schorzenie, którego objawem może być ból kolana. Dodatkowe symptomy to jego obrzęk, zaczerwienienie oraz poranna sztywność stawu. Ból kolana może pojawić się również w przebiegu infekcji bakteryjnej. Wówczas towarzyszą mu: podwyższona temperatura, wzmożone ucieplenie, obrzęk oraz zaczerwienienie wiesz, że: Ból kolana może być jednym z objawów boreliozy, czyli choroby odkleszczowej, która atakuje stawy. W takiej sytuacji, dolegliwość tę poprzedzają zmiany skórne, a dokładnie tak zwany rumień wędrujący. Ból kolana - leczenie Każdy proces leczenia musi poprzedzić dokładna diagnostyka. W przypadku bólu kolana sprowadza się ona do wywiadu lekarskiego oraz badania fizykalnego, w przebiegu którego ortopeda sprawdza ruchomość stawu oraz wykonuje specyficzne dla kolana testy kliniczne. Jeśli specjalista będzie miał wątpliwości co do dolegliwości, z jaką boryka się pacjent, z pewnością skieruje go na badanie RTG lub USG. W niektórych przypadkach zleca się również rezonans o charakterze leczenia podejmuje się w zależności od przyczyny bólu, a także oczekiwań i stanu ogólnego pacjenta. Czasami wystarczy miejscowe zastosowanie preparatów przeciwbólowych i przeciwzapalnych, innym razem konieczne może okazać się wdrożenie doustnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Niektórym pacjentom lekarz może zalecić rehabilitację czy też iniekcje kolana - wskazania, rodzaje, przebiegLeczenie operacyjne kolana wdraża się, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi zadowalających rezultatów i nie ma szans na mniej inwazyjne pozbycie się dolegliwości. Obecnie, w wielu przypadkach przeprowadza się artroskopię, czyli zabieg z użyciem specjalnego urządzenia do wziernikowania stawu, które jest odmianą endoskopu. Zbudowany ze światłowodu artroskop jest zarówno źródłem światła, jak i przekaźnikiem obrazu, który pozyskiwany jest dzięki umieszczonej w jego wnętrzu kamerze. Za jego sprawą, chirurg może przez cały czas obserwować staw kolanowy od wewnątrz na stawu kolanowegoArtroskop pozwala specjaliście dokładnie obejrzeć staw od środka pod odpowiednim powiększeniem. Poprzez drugi portal chirurg wprowadza narzędzia, dzięki którym może wykonać niezbędne zabiegi naprawcze w obrębie liście wskazań do wykonania artroskopii stawu kolanowego znajdują się łąkotekuszkodzenia więzadeł krzyżowychuszkodzenia chrząstki stawowejPrzed zabiegiem lekarz przeprowadza kwalifikację pacjenta - polega ona na ocenie jego stanu zdrowia i sprawdzeniu, czy umożliwia on przeprowadzenie procedury. Równie ważne jest dokładne wytłumaczenie pacjentowi na czym będzie polegać leczenie i ewentualny zabieg operacyjny. Po zakończonej wizycie pacjent powinien wiedzieć jak przygotować się do zabiegu i jak postępować po jego zakończeniu. Artroskopię stawu kolanowego można przeprowadzić w znieczuleniu podpajęczynówkowym (pacjent jest wówczas przytomny w trakcie zabiegu) lub ogólnym. Rodzaj znieczulenia jest dobierany w zależności od stanu zdrowia pacjenta. Kolejny krok to zrobienie niewielkiego nacięcia, przez które wprowadza się artroskop. Następnie staw jest wypełniany solą fizjologiczną (jedynie na czas trwania zabiegu). Poprzez artroskop można wprowadzić również dodatkowe instrumenty chirurgiczne, które służą do cięcia, usuwania i szycia tkanek. Po zakończeniu procedury nacięcie zamyka się szwem i zabezpiecza opatrunkiem. Powikłania po artroskopii stawu kolanowego występują niezwykle wiedzieć: Już kilka godzin po artroskopii pacjent może wrócić do domu. Ważne jest, aby w okresie pooperacyjnym, bezwzględnie stosował się on do zaleceń lekarza. Endoprotezoplastyka stawu kolanowegoEndoprotezoplastyka to zabieg zalecany przede wszystkim w przypadku zmian zwyrodnieniowych stawu. Gdy dolegliwości bólowe są silne, ograniczenie ruchomości postępuje, a inne metody leczenia zawodzą, wówczas warto przemyśleć wszczepienie endoprotezy. Implant dobiera się indywidualnie, w zależności od charakteru i zaawansowania zmian w stawie. Endoproteza może zastąpić cały staw kolanowy lub być ograniczona do jednego przedziału kolana w zależności od wskazań. Wykonana jest z materiałów bio-obojętnych, które łączy się z kością za pomocą specjalnego cementu. Operację kolana z zastosowaniem endoprotezy wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym. Po wykonaniu nacięcia, chirurg dokonuje resekcji powierzchni stawowych chorego kolana i zastępuje je endoprotezą. Na zakończenie zakłada szwy. Całość trwa zwykle od 1 do 1,5 względu na to, iż zabieg ten jest znacznie bardziej inwazyjny od artroskopii, pacjent po jego zakończeniu musi pozostać w klinice przez kilka dni. Rehabilitację rozpoczyna się już w pierwszej dobie po zabiegu, ponieważ wczesne uruchomienie pacjenta jest bardzo istotnym elementem leczenia. Co więcej, fizjoterapeuta wyjaśnia, jak prawidłowo poruszać stawem oraz wydaje zalecenia odnośnie dalszej po operacji kolanaIstotne jest, aby po operacji kolana poddać się rehabilitacji. Odpowiednio poprowadzona, pomoże uniknąć powikłań oraz pomoże w osiągnięciu oczekiwanego efektu. Podstawą rehabilitacji jest kinezyterapia oraz terapia manualna. Dodatkowo można stosować fizykoterapię np. wszczepieniu endoprotezy już w ciągu pierwszej doby powinno dojść do pionizacji pacjenta. Początkowo pacjent może poruszać się z asekuracją kul łokciowych co zwiększa jego komfort i bezpieczeństwo w trakcie chodzenia. Całkowity powrót do sprawności może trwać od miesiąca do nawet roku - wszystko zależy od rodzaju i zakresu zabiegu, wieku pacjenta oraz tego, jak podchodzi on do rehabilitacji. Stosowanie się do zaleceń lekarskich pozwala zoptymalizować czas czyli najczęstsze pytania o operacje i leczenie kolana Ból kolana z boku - jak leczyć? Jeśli ból kolana pojawia się w wyniku przeforsowania (np. wyjątkowo intensywnego treningu), należy ograniczyć aktywność fizyczną i przez kilka dni obserwować swój organizm. Jeśli ból będzie utrzymywał się tydzień lub dłużej, wówczas należy wybrać się do lekarza. W czasie oczekiwania na konsultację można stosować żele i maści, które złagodzą nieprzyjemne dolegliwości. Operacja kolana - gdzie najlepiej ją zrobić? Operacji kolana zdecydowanie warto poddać się w placówce wyspecjalizowanej w tego rodzaju zabiegach. Doświadczony chirurg i nowocześnie wyposażona klinika to gwarancja prawidłowo przeprowadzonej operacji. Ile kosztuje operacja kolana? Cena operacji kolana jest uzależniona od charakteru wykonywanej procedury oraz stopnia zaawansowania zmian w stawie. Za artroskopową operację więzadła krzyżowego przedniego zapłacimy od 5000 zł wzwyż, a za endoprotezoplastykę całkowitą stawu kolanowego - od 11 do nawet 20 tys. zł. Czy endoprotezoplastykę stawu kolanowego można wykonać u osoby otyłej? Otyłość sama w sobie nie jest przeciwwskazaniem do wszczepienia protezy, jednak warto pamiętać, że stawy kolanowe osób borykających się z nadwagą i otyłością, ulegają większym przeciążeniom. W takiej sytuacji warto zatem rozważyć konsultację dietetyczną i zmianę stylu życia. Zrzucenie nadprogramowych kilogramów z pewnością przedłuży trwałość wszczepionej protezy. Umów wizytę!Jeśli Ty także planujesz operację kolana, nie wahaj się dłużej - skontaktuj się z nami. Nasz doradca bezpłatnie przedstawi Ci pełną ofertę spośród 78 klinik w Polsce, wraz ze szczegółowymi cenami. Pomoże również w umówieniu wizyty konsultacyjnej u wybranego specjalisty na dogodny do nas: 22 417 40 36 (telefon czynny pon - pt, w godz. 8:00 - 18:00)Źródła: M. Dutton, red. wyd. pol. T. Gaździk, "Ortopedia Duttona. Tom 3", Warszawa, 2014, ISBN: 978-83-200-4767-7 S. T. Canale, J. H. Beaty, red. wyd. pol. D. Kusz, "Campbell Ortopedia operacyjna - tom 3", Warszawa, 2016, ISBN: 978-83-64737-67-1 T. J. Gill, red. wyd. pol. J. Deszczyński, "Techniki artroskopowe leczenia stawu kolanowego", Warszawa, 2012, ISBN: 978-83-929022-5-6 J. Kowalczewski, "Pierwotna endoprotezoplastyka stawu kolanowego", Warszawa, 2013, ISBN: 978-83-929022-7-0 Kolejnym objawem jest odczuwalne dla pacjenta, a niekiedy i słyszalne dla osób trzecich chrupanie i trzeszczenie w kolanie w trakcie zginania i prostowania kolana. Objaw ten czasem związany jest ze współistniejącym bólem kolana. Wraz z rozwojem zmian zwyrodnieniowych dochodzi do ograniczenia ruchomości w stawie i pojawienia się
Przetoka odbytu to jedna z bardziej dokuczliwych dla pacjenta chorób. Jej leczenie – tylko operacyjne – jest wyzwaniem nawet dla doświadczonych lekarzy. Mimo że nie zawsze okazuje się skuteczne, to jedyny sposób, by uchronić się przed jeszcze większymi problemami ze zdrowiem. Co to jest przetoka odbytu? Jak wygląda jej leczenie?Co to jest przetoka odbytu?To niegojący się wąski kanał łączący światło odbytu z powierzchnią skóry w jego okolicy. Powstaje najczęściej pod wpływem stanu zapalnego, który pojawia się wewnątrz odbytu i obejmuje okoliczne tkanki. Infekcja czasem rozwija się niemal niezauważalnie. Przetoka odbytnicza (przetoka okołoodbytnicza) może się także wykształcić jako bezpośrednie następstwo ropnia budującego się w rejonie odbytu. Nie uchroni przed nią nawet prawidłowe leczenie ropnej zmiany. Otwór zewnętrzny kanału przetoki jest w stanie się utworzyć nawet w bliźnie po nacięciu infekcja bakteryjna jest najczęstszą przyczyną powstawania i przetoki, i ropnia odbytu, wielu specjalistów uważa, że są różnymi stadiami tej samej choroby zapalnej. Ropień jest fazą ostrą, a przetoka odbytnicza może mieć jednak także inne źródła. Mogą ją spowodować zapalenie jelita grubego,choroba Leśniowskiego-Crohna,powikłania okołoporodowe,operacje przeprowadzone w okolicy odbytu,uraz odbytu czy ciało obce (np. połknięta ostra mała kość czy rybia ość),zapalenie gruczołów potowych skóry okolicy odbytu,torbiel włosowa rozwijająca się między pośladkami,stany obniżonej odporności,choroba nowotworowa lub związana z nią odbytnicza może mieć różną długość, głębokość, rozległość. Jest też różnie klasyfikowana – np. ze względu na lokalizację względem zwieraczy odbytu, albo na podstawie drożności ujść. Jej zewnętrzny otwór zwykle znajduje się blisko odbytu. W skrajnych przypadkach może się pojawić np. w obrębie moszny lub warg pozorom to dolegliwość, która występuje dosyć często. Dotyka zwykle mężczyzn w średnim wieku. Rzadko pojawia się u dzieci, wtedy to najczęściej przypadki wrodzone. Niestety, nie ma skutecznych metod, by się przed nią uchronić. Jedynym sposobem jest szybkie reagowanie na jakiekolwiek, nawet najdrobniejsze infekcje okolicy odbytu – objawySama przetoka nie wywołuje dolegliwości bólowych. Objawy choroby są jednak bardzo uciążliwe. Z niewielkiego otworu w okolicy odbytu lub z samego odbytu w sposób niekontrolowany, stale lub okresowo, sączy się kałowo-ropna lub krwista wydzielina. Drażniona nią skóra dokuczliwie swędzi i piecze. Dodatkowo, ponieważ kanał przetoki przechodzi przez mięśnie zwieraczy odbytu, niemal zawsze powoduje to mniejsze lub większe kłopoty z trzymaniem stolca i ból, podobnie jak gorączkę czy dreszcze, wywołuje za to obecność ropni, które mogą się pojawiać także w obrębie utworzonej już odbytu – leczenieLeczenie przetok jest procesem skomplikowanym i czasochłonnym, jednak koniecznym. Przetoka odbytu nieleczona grozi znacznym pogorszeniem się komfortu życia, rozrostem przetoki, wystąpieniem przewlekłej infekcji skóry przy odbycie oraz pojawieniem się ropni, wywołujących dotkliwy ból. Rozwijający się proces zapalny może nawet doprowadzić do zakażenia całego Przed podjęciem leczenia schorzenie wymaga jednak precyzyjnego zdiagnozowania. Najlepiej, by podjął się tego proktolog – chirurg specjalizujący się w chorobach odbytu i jelita grubego. Lekarz obejrzy odbyt z zewnątrz, zbada go palcem (badanie per rectum). Prawdopodobnie skorzysta ze specjalnego krótkiego wziernika – anoskopu. W razie potrzeby użyje dłuższego rektoskopu, by obejrzeć wnętrze całej odbytnicy. Może także wykorzystać badanie USG, które pokaże przetokę i jej położenie w stosunku do mięśni zwieraczy odbytu,anorektomanometrię, która precyzyjnie oceni stan zwieraczy,fistulografię, polegającą na podaniu kontrastu rentgenowskiego do światła przetoki,tomografię komputerową,rezonans magnetyczny tej podstawie specjalista potwierdzi, czy rzeczywiście ma do czynienia z przetoką odbytu, a nie innym schorzeniem. Zlokalizuje też miejsce, którego zakażenie mogło być punktem wyjścia do tworzenia się przetoki, zaplanuje leczenie. Co istotne, rozpoznanie przetoki nie wyklucza obecności u pacjenta innych chorób odbytu i jelita obecnie jedynym skutecznym sposobem leczenia przetoki odbytu jest operacja. Mimo licznych prób leczenie farmakologiczne przetoki odbytu może tylko chwilowo łagodzić objawy przetoki odbytuLeczenie operacyjne przetoki odbytu jest dla chirurga – nawet z dużym doświadczeniem – sporym wyzwaniem. Nie zawsze udaje się wcześniej dokładnie określić przebieg przetoki, czy ustalić jej rozgałęzienia w stosunku do zwieraczy odbytu. Od pacjentów leczenie operacyjne wymaga za to cierpliwości – także dlatego, że czasem jest podzielone na kilka etapów i tym samym rozciągnięte w czasie. Często przed przystąpieniem do zabiegu przetoka wymaga też odpowiedniego przygotowania – np. założenie drenu czy wiedzieć: Operacja przetoki odbytu zazwyczaj odbywa się w znieczuleniu zewnątrzoponowym lub podpajęczynówkowym. Pacjent pozostaje świadomy, ale nie czuje bólu. Zabieg przeprowadzany w warunkach szpitalnych może trwać od kilkudziesięciu minut do nawet wielu godzin. W zależności od wybranej przez chirurga techniki operacyjnej oraz rodzaju przetoki można ją wyciąć w całości lub tylko naciąć i zostawić otwartą do gojenia. Czasem używa się tzw. setonu – nici lub cienkiej gumowej taśmy, by jak najbardziej ochronić zwieracze tkanki po zabiegu nie są zszywane. Chociaż zamykają się szybko, to gojenie rany po operacji przetoki odbytu trwa długo. Okres rekonwalescencji – po mniej więcej tygodniowym pobycie w szpitalu – rozciąga się nawet na kilka musi być w stałym kontakcie z lekarzem, a po zabiegu ściśle według zaleceń zmieniać opatrunki i przemywać ranę. Konieczne jest również szczególne dbanie o higienę okolicy odbytu oraz o prawidłowe wypróżnienia, dlatego w okresie rekonwalescencji zalecane jest odpowiednie po operacjiDieta po operacji przetoki odbytu musi być lekkostrawna, by nadmiernie nie obciążać układu wydalniczego. Ma też sprawić, że w jelitach nie będzie dochodziło do zaparć, a stolec stanie się regularny i luźniejszy. Kluczowa będzie obecność w diecie błonnika pochodzenia roślinnego, odgrywającego znaczącą rolę w prawidłowym funkcjonowaniu przewodu pokarmowego. Błonnik dostarczają warzywa i owoce,razowe i pełnoziarniste pieczywo,kasze, płatki zbożowe, otręby, muesli,nasiona roślin operacja przetoku odbytu nie zawsze przynosi takie efekty, jakich oczekują chorzy. Np. operacja nie musi zlikwidować, a wręcz może spowodować problemy z trzymaniem gazów i stolca. Poza naruszeniem mięśni zwieraczy odbytu wśród możliwych powikłań są także te, które wiążą się ze wszystkimi zabiegami chirurgicznymi: krwawienie, silny ból, zakażenie rany pooperacyjnej, choroba przetoki odbytu laseremCzęści tych powikłań pozwala uniknąć lub ich ryzyko minimalizuje technika laserowa. W wybranych przypadkach może zastąpić stosowaną powszechnie chirurgiczną metodę leczenia przetoki odbytu. Zabieg z użyciem lasera polega na wprowadzeniu do kanału przetoki giętkiego światłowodu. Emitowana wiązka energii świetlnej niszczy tkankę przetoki i powoduje jej nie ma rozległych cięć i otwartych ran okolicy odbytu, proces gojenia i rekonwalescencja przebiegają znacznie szybciej. Światło lasera nie narusza także włókien mięśni zwieraczy. Mniejsze jest więc ryzyko powikłań związanych z pracą odbytu i wypróżnianiem. Zabieg odbywa się w krótkotrwałym znieczuleniu dożylnym i trwa około 10 minut. Leczenie przetoki odbytu laserem można przeprowadzić w trybie chirurgii jednego małoinwazyjny charakter ma także metoda, która polega na wstrzykiwaniu do kanału przetoki specjalnych klejów tkankowych, by ją w ten sposób zamknąć. Czasami stosowana jest także kriochirurgia, polegająca na miejscowym, kontrolowanym niszczeniu chorej tkanki przez jej czyli najczęstsze pytania o operację przetoki odbytu Jaka jest cena operacji przetoki odbytu? Niestety, ponieważ proktologów jest w Polsce niewielu, pacjenci z przetoką odbytu nierzadko mają kłopot ze znalezieniem specjalisty, który podjąłby się leczenia operacyjnego. Problemem jest także długi czas oczekiwania na zabieg refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Oferta zabiegów komercyjnych pozwala uniknąć kolejek, a także umożliwia skorzystanie z mniej inwazyjnych metod. Klasyczna operacja przetoki odbytu w prywatnym szpitalu kosztuje około 3000-4500 zł. Leczenie przetoki odbytu laserem i kriochirurgią – od 600 do 4500 zł, a klejem tkankowym – około 1500 zł. Przetoka odbytnicza – co dalej? Mimo postępu medycyny i rozwijających się metod leczenia przetoki odbytu, żadna z nich nie daje stuprocentowej szansy na wyleczenie. Przetoki odbytu mają tendencję do nawracania, zwłaszcza gdy są głęboko położone czy rozgałęzione. Najwięcej nawrotów zdarza się w pierwszym roku po przeprowadzonym zabiegu. W dodatku takie przetoki są jeszcze trudniejsze do wyleczenia. Czy przetoka odbytu jest niebezpieczna? Przetoka odbytu bezpośrednio nie zagraża życiu, jednak bezwzględnie powinno się ją leczyć. Zaniedbana, grozi wydzielaniem się z przetoki drażniącej treści, nietrzymaniem gazów i stolca, rozrostem przetoki, wystąpieniem przewlekłej infekcji skóry oraz pojawieniem się ropni, wywołujących dotkliwy ból. Rozwijający się proces zapalny może doprowadzić do groźnego w skutkach zakażenia całego organizmu. Jak wygląda przetoka odbytu? Przetoka odbytnicza może mieć różną długość, głębokość, rozległość. Jest też różnie klasyfikowana – np. ze względu na lokalizację względem zwieraczy odbytu, albo na podstawie drożności ujść. Jej zewnętrzny otwór z reguły znajduje się blisko odbytu. W skrajnych przypadkach może się pojawić np. w obrębie moszny lub warg sromowych. Operacja przetoki odbytu - opinie pacjentówPoniżej przeczytasz opinie pacjentów, którzy zdecydowali się na operację przetoki odbytu. Wszystkie zamieszczone komentarze pochodzą od osób, które zapisały się na zabieg za pośrednictwem naszego portalu, dzięki czemu są one w 100% rzetelne i zweryfikowane.:) AdrainaZabieg odbył się bezproblemowo i bez powikłań, co mnie bardzo cieszy. Na ostateczny efekt czekam i wierzę, że będzie równie zadowalający :)Opinia o: Euromed, Łódź (prof. nadzw. dr hab. n. med. Jacek Śmigielski)Źródła: P. Otto, R. Winkler, T. Schiedeck, "Proktologia praktyczna", Wrocław, 2013, ISBN: 978-83-7609-891-3 red. M. Kołodziejczyk, I. Sudoł-Szopińska, "Diagnostyka i leczenie ropni i przetok odbytu", Warszawa, 2016, ISBN: 9788385284758 M. Rachtan, "Co utrudnia w Polsce leczenie pacjentów proktologicznych?" (
Czy operacja tętniaka aorty jest niebezpieczna? Leczenie operacyjne tętniaków aorty niesie za sobą ryzyko powikłań. Należy jednak mieć świadomość, że ryzyko wynikające z operacji tętniaka jest znacznie mniejsze niż w przypadku operacji wykonywanych z powodu pękniętego tętniaka aorty.
200 mln narciarzy i 70 mln snowboardzistów na całym świecie od lat toczy ze sobą spór, która dyscyplina jest bardziej atrakcyjna. W kwestii bezpieczeństwa przewagę zyskali miłośnicy snowboardu. Pomimo, że jazda na jednej desce bardziej naraża na kontuzje, to podczas jazdy na nartach trzy razy częściej dochodzi do wypadków tego artykułu dowiesz się:Z badania przeprowadzonego w 2017 roku przez IBRIS wynika, że w Polsce 29% miłośników sportów zimowych jeździ na nartach, a 8% na snowboardzie. Sprawdziliśmy, jakie są najczęstsze przyczyny wypadków i rodzaje kontuzji w obu dyscyplinach, a także jak zadbać o własne bezpieczeństwo na stoku i wybrać optymalne bezpieczniejsze są narty, czy snowboard? Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, nie da się jednoznacznie określić, która ze wspomnianych zimowych dyscyplin jest bardziej ryzykowna. Wiele zależy od doświadczenia, umiejętności, a także indywidualnych predyspozycji. W przypadku narciarstwa zjazdowego, podczas jazdy obciążone zostają przede wszystkim kolana, w tym głównie stawy kolanowe. Ryzyko kontuzji można oczywiście ograniczyć, na przykład poprzez odpowiednie przygotowanie fizyczne. Rozgrzewka przed jazdą, a także trening wzmacniający ścięgna i mięśnie pomoże ochronić nogi przed poważniejszym urazem. Jeśli jednak w przeszłości dokuczały nam problemy z kolanami, powinniśmy raczej skłaniać się w stronę snowboardingu. Jeśli bowiem chodzi o deskę, podczas upadków, zwłaszcza w trakcie nauki, zazwyczaj przewracamy się do tyłu lub do przodu. Mogą na tym ucierpieć głównie kręgosłup, kość ogonowa oraz nadgarstki. Odpowiednie ochraniacze, jak choćby żółw na plecy, czy usztywniane rękawice, mogą jednak znacznie ograniczyć ryzyko kontuzji. To, który sport uznać można za bardziej niebezpieczny, ostatecznie jest więc uzależnione od tego, o jakich urazach mowa. Jazda na snowboardzie wymaga balansowania ciałem, przy unieruchomieniu obu nóg, dlatego podczas uprawiania tego sportu o wiele łatwiej o kontuzje tułowia. Narty to natomiast aktywność narażająca głównie nasze nogi i - w razie zderzenia - głowę. Należy jednak pamiętać, że w przypadku jednej i drugiej dyscypliny najważniejsze jest zachowanie odpowiedniej ostrożności, szczególnie przy niewielkim doświadczeniu lub w trakcie nauki. Każda z nich wymaga także właściwego zabezpieczenia, choćby w postaci kasków czy ochraniaczy. Jakie są najczęstsze przyczyny urazów narciarzy i snowboardzistów?Ratownicy wskazują, że do kontuzji najczęściej dochodzi z powodu nieodpowiedzialnego zachowania narciarzy i snowboardzistów. Szczególnie niebezpieczne jest niedostosowanie prędkości oraz stylu jazdy do poziomu argumentuje Tomasz Jano, Zastępca Naczelnika Grupy Beskidzkiej GOPR, na częstotliwość wypadków paradoksalnie duży wpływ ma także coraz lepsza jakość stoków. Równa, sztucznie ukształtowana powierzchnia stoku pozwala miłośnikom nart i snowboardu na rozwijanie dużo większych prędkości. Dużą rolę odgrywają także różnice w stylach jazdy. Tor jazdy i skrętność różnią się w przypadku osoby początkującej i doświadczonej. Odmiennie poruszają się na stoku również narciarze i wynika z badań przeprowadzonych przez US National Library of Medicine w 2017 r., częściej kontuzji doznają osoby jeżdżące na średniozaawansowanym poziomie (42%), niż początkujący narciarze lub snowboardziści (35%).Innymi przyczynami nieszczęśliwych wypadków podczas uprawiania sportów zimowych są również nieprawidłowe przygotowanie i dostosowanie sprzętu do jazdy, a także złe oświetlenie i przeszkody na kontuzji najczęściej doznają narciarze?Narciarze najczęściej doznają urazów kolan, w tym 45% złamań – wynika z badań National Ski Areas Association. Często na stokach kontuzją ulegają również ścięgna dłoni (tzw. kciuk narciarza). Jednak najpoważniejsze obrażenia dotyczą okolic głowy i kręgosłupa. Dochodzi do nich najczęściej podczas jazdy z dużą prędkością i w czasie upadku, kiedy nie są w stanie ochronić tych wrażliwych części ciała. Taki wypadek może mieć bardzo poważne konsekwencje, a jedną z najskuteczniejszych metod ochrony jest noszenie ustawowy obowiązek jeżdżenia w kaskach narciarskich dotyczy osób, które nie ukończyły 16 roku życia, my zalecamy jazdę w kaskach wszystkim narciarzom – ostrzega Jacek Dębicki, naczelnik miłośników sportów zimowych wciąż jednak o tym zapomina. Dotyczy to głównie osób korzystających ze stoków narciarskich. Wybierający zabawę w tzw. snowparkach dużo chętniej zakładają sprzęt ochronny. Warto pamiętać o założeniu kasku, ponieważ dzięki wzrostowi ich popularności w ostatnich latach odsetek obrażeń głowy zmniejszył się o 50%.Jakich kontuzji najczęściej doznają snowboardziści?Dwie stopy na jednej desce, zawsze zwrócone w tę samą stronę. Takie ustawienie kończyn dolnych w naturalny sposób chroni snowboardzistów od poważnych urazów nóg. Jednak cały ciężar ciała spada na efekcie najczęściej odnoszą oni kontuzje nadgarstków (40%). Często również doznają zwichnięć i skręceń barków oraz stawów skokowych. Do wypadków zwykle dochodzi z powodu upadku o krawędź deski, która działa podobnie, jak hamulec wbijając się w śnieg. Snowboardzista częściej odnosi kontuzje, a narciarz ginie na stokuZ badań przeprowadzonych przez National Library of Medicine w Stanach Zjednoczonych wynika, że snowboardziści (55%) częściej odnoszą kontuzje niż narciarze (45%). Do podobnych wniosków doszedł Jasper Shealy, emerytowany profesor z Rochester Institute of Technology. Naukowiec od ponad 40 lat analizuje statystyki wypadków narciarze w odróżnieniu od snowboardzistów, trzy razy częściej ponoszą śmierć w wypadkach. W sezonie zimowym 2011/2012 w Stanach Zjednoczonych zginęło 39 miłośników jazdy na dwóch deskach, a tylko 12 entuzjastów jazdy na jednej desce. Najczęściej do tragicznych obrażeń dochodzi podczas zderzeń ze stałymi obiektami, jak np. zadbać o swoje bezpieczeństwo na stoku?Najczęściej urazy, jakich doznają narciarze i snowboardziści nie zagrażają życiu, jednak mogą spowodować poważne i długotrwałe dolegliwości. Żeby ich uniknąć, należy pamiętać o kilku podstawowych rzeczach, które zminimalizują ryzyko wypadku i kontuzji. Oto najważniejsze z nich: Odpowiedni sprzęt - dobrze dobrany i wyregulowany sprzęt to jeden z najważniejszych czynników chroniących przed urazami. Narty powinny mieć odpowiednią długość i wypiąć się przy upadku. Natomiast wiązania deski snowboardowej powinny być ustawione tak, żeby podczas jazdy użytkownik miał jak największą kontrolę nad torem jazdy. Sprzęt ochronny - a przede wszystkim kask. Z przytoczonych przez nas wcześniej badań wynika, że ponad czterech na pięciu miłośników sportów zimowych, podczas jazdy na stoku nie zakłada kasku. Tymczasem może on uratować nie tylko zdrowie, ale także życie narciarza. Warto pamiętać, że Zgodnie z polskimi przepisami, kask narciarski muszą zakładać osoby do 16 roku życia. Odpowiedzialność za to ponoszą rodzice lub opiekunowie nieletniego. Mandat za brak kasku może natomiast wynieść od 20 do nawet 5000 zł Dodatkowo warto zaopatrzyć się w ochraniacz typu żółw oraz specjalne rękawice z usztywnieniem na nadgarstki. Wybór odpowiedniej trasy - najlepsza będzie taka, która zminimalizuje ryzyko zderzenia z osobami trzecimi oraz obiektami takimi jak choćby drzewa. Dla początkujących lepiej sprawdzą się szerokie stoki o łagodnym nachyleniu, przystosowane do nauki. Zachowanie szczególnej ostrożności - przede wszystkim podczas skrętów i wyprzedzania. Ważne jest również zachowanie odpowiedniej prędkości oraz bezpieczny start. Podczas schodzenia lub schodzenia ze stoku, wybierzmy pobocze, aby nie przeszkadzać zjeżdżającym osobom. Złote zasady dla narciarzy i snowboardzistów? Stosuj się do znaków i pamiętaj, że na stoku nie jesteś sam! Odpowiednia rozgrzewka - przygotowanie do jazdy to nie tylko wybór sprzętu i ochraniaczy. Równie ważna jest rozgrzewka, która może zminimalizować ryzyko ewentualnych urazów. Rozciągnięcie mięśni i gimnastyka nóg pozwolą lepiej zapanować nad sprzętem i przygotują na ewentualne upadki. Odpowiednie ubezpieczenie - to bardzo ważny element, jeśli chodzi o bezpieczeństwo. Wypadki podczas uprawiania zimowych sportów mogą bowiem skończyć się nie tylko kontuzjami, ale i sporymi wydatkami związanymi z ewentualnymi szkodami. Ubezpieczenie na narty i snowboard może zagwarantować ochronę również w przypadku nieszczęśliwych wypadków, do których dojdzie, gdy turysta przed jazdą spożywał alkohol. UWAGA! Trzeba pamiętać, że od stycznia 2022 roku we włoskich kurortach posiadanie ważnej polisy OC będzie obowiązkowe podczas jazdy, a jej brak będzie jednoznaczny z mandatem w wysokości od 100 do 150 euro. Co więcej, w tym samym momencie na włoskich stokach zaczną się kontrole trzeźwości wśród turystów uprawiających zimowe sporty. Co w razie wypadku na stoku? Jeśli podczas zimowego urlopu na stoku dojdzie do wypadku, zarówno sprawca jak i osoby poszkodowane będą musiały zmierzyć się z przykrymi konsekwencjami. Jeśli któryś z uczestników nieszczęścia dozna poważnego urazu lub kontuzji, podstawowym problemem może okazać się pomoc medyczna, która w zagranicznych krajach zazwyczaj nie należy do najtańszych. W przypadku wyjazdu do jednego z europejskich kurortów, podstawowe zabezpieczenie stanowi oczywiście Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), która umożliwia skorzystanie z podstawowych usług publicznej opieki lekarskiej bez dodatkowych wypadkach narciarskich tego typu zabezpieczenie może jednak być niewystarczające. Nie obejmie ono na przykład leczenia stomatologicznego, czy darmowego leczenia w placówkach prywatnych. Jak informuje polskie MSZ: Prawo do leczenia przysługuje Ci na tych samych zasadach, na jakich korzystają z niego obywatele kraju, do którego się udajesz. Jeśli w danym państwie jest np. obowiązek opłacenia części kosztów za wizytę u lekarza, to i Ty za nią zapłacisz. NFZ tego nie pokryje. Np. we Francji zapłacisz 30% honorarium lekarza, w Austrii – koszt wezwania karetki, w Niemczech – 10 euro za dzień pobytu w szpitalu. Dostęp do prywatnej opieki medycznej jest natomiast niezwykle istotny podczas aktywnego wypoczynku na stokach. W takich miejscach dostęp do publicznej służby zdrowia bywa bowiem znacznie utrudniony, a podczas poważnego wypadku podczas zjazdu pomoc medyczna często musi zostać udzielona od razu. Jeśli nam lub naszym bliskim przydarzy się wypadek podczas jazdy na nartach, będziemy zmuszeni udać się do najbliższego lekarza, którego usługi mogą okazać się bardzo drogie. Ostrożność należy zachować również jeśli chodzi o transport medyczny. Przewóz poszkodowanego karetką do szpitala - podobnie jak sama hospitalizacja - nie zawsze będą refundowane. Kosztów takiego przewozu nie będziemy musieli ponosić jedynie w sytuacji, w której życie pacjenta było zagrożone lub wystąpiły inne ważne wskazania lekarskie. Problematyczna może być również realizacja recepty. Przepisane przez lekarza leki są przez EKUZ refundowane w granicach 40-60%. Karta nie pokrywa całości kosztów, jakie trzeba ponieść w związku z wykupieniem niezbędnych medykamentów. Bardzo ważny jest także transport medyczny poszkodowanej osoby do kraju. Jeśli w wyniku choroby albo wypadku konieczne będzie przewiezienie turysty do Polski, będzie on musiał pokryć związane z tym koszty z własnej kieszeni. Całość może natomiast kosztować nawet kilkadziesiąt tysięcy złotych. Nie można zapomnieć także o akcjach ratownictwa górskiego - praktycznie wszędzie poza Polską jest ono odpłatne i nie podlega pod ochronę EKUZ. Przeprowadzenie takiej akcji jest naprawdę bardzo drogie - już sam wylot helikoptera może wiązać się z koniecznością zapłacenia kilkunastu-kilkudziesięciu tysięcy złotych! Jeśli planujemy wyjazd do kraju innego niż kraje członkowskie UE czy EFTA, wydatki związane z leczeniem i akcjami ratunkowymi będą jeszcze wyższe, ponieważ w takim przypadku żaden z elementów nie podlega refundacji. Dlatego też, aby uniknąć ewentualnych problemów i wysokich kosztów, jeszcze przed podróżą warto zastanowić się nad wykupieniem odpowiednio szerokiego jeśli chodzi o zakres ubezpieczenia turystycznego. To, ile trzeba będzie zapłacić za usługi medyczne oraz jak wysokie będą koszty ratownictwa, jest uzależnione głównie od kierunku narciarskiego wyjazdu. W większości przypadków, podczas podróży do krajów europejskich, EKUZ pozwoli na pokrycie jedynie części kosztów leczenia i leków (gwarantując około 60-70% refundacji).Tylko w wybranych przypadkach zwrot poniesionych kosztów będzie całkowity. Poniżej prezentujemy wybrane koszty leczenia w krajach najchętniej wybieranych jako urlopowa destynacja przez polskich narciarzy: Kraj Wizyta lekarska (nagłe przypadki) Pobyt w szpitalu Stomatolog Transport karetką Transport medyczny do Polski Ratownictwo górskie Czechy 30 Kč 90 Kč 90 Kč 90 Kč Odpłatnie Odpłatnie Słowacja Bezpłatnie 2-10 Euro 2 Euro 0,10 EUR/km Odpłatnie Odpłatnie Austria Bezpłatnie 12-20 Euro Częściowe Bezpłatnie Odpłatnie Odpłatnie Francja 7-8 Euro 18 Euro 7-8 Euro Częściowe Odpłatnie Odpłatnie Włochy Bezpłatnie (lub 36,15 euro w przypadku specjalisty) Bezpłatnie 100% ceny Bezpłatnie (w nagłych przypadkach) Odpłatnie Odpłatnie Szwajcaria 33 CHF dla dzieci i młodzieży, 92 CHF dla osób dorosłych 33 CHF dla dzieci i młodzieży, 92 CHF dla osób dorosłych; dodatkowa hospitalizacja - 15 CHF za dzień dla osób po 26 roku życia 33 CHF dla dzieci i młodzieży, 92 CHF dla osób dorosłych 50% ceny Odpłatnie Odpłatnie Jak wybrać ubezpieczenie na narty i snowboard?Ubezpieczenie dla narciarzy i snowboardzistów nie jest tym samym, co zwykłe ubezpieczenie turystyczne. Swoim zakresem obejmuje podstawową polisę dla turystów oraz dodatkowe rozszerzenie, które gwarantuje ochronę w czasie uprawiania sportów zimowych. Wybierając odpowiednią dla siebie opcję ubezpieczenia, należy zapoznać się z dostępnymi ofertami, zwracając uwagę na kilka najważniejszych elementów. Podstawowym punktem, o którym powinniśmy pamiętać, jest zakres polisy oraz gwarantowane sumy ubezpieczenia. Im wyższa kwota, jaką ubezpieczyciel zobowiązuje się wypłacić w razie nieszczęśliwego wypadku, tym lepiej. W przypadku zimowego urlopu nie powinno być to jednak mniej niż 30 tysięcy euro. Warto również zwrócić uwagę, czy w zakres polisy wchodzi OC oraz NNW. Pierwsze ubezpieczenie pokryje szkody wypadków, do których dojdzie z naszej winy, także jeśli ucierpią osoby trzecie. Drugie zabezpieczy przed finansowymi konsekwencjami zdarzeń, w których ucierpimy my sami. Niezwykle istotne są także koszty leczenia, ratownictwa oraz transportu medycznego. Kwoty, jakie trzeba zapłacić za hospitalizację, przejazd karetką, zabiegi medyczny czy specjalistyczne leki, bywają bardzo wysokie. element ten jest szczególnie ważny, jeśli zimowy urlop spędzamy zagranicą. Wysokość kosztów leczenia poza Polską wzrasta bowiem kilku, a nawet kilkunastokrotnie i może wynieść nawet kilkaset tysięcy złotych. Podobnie rzecz wygląda w przypadku kosztów ratownictwa górskiego. Praktycznie wszędzie poza Polską trzeba pokryć je samodzielnie, a ich wysokość może sięgać kilkudziesięciu lub kilkuset tysięcy złotych. Wybierając polisę, warto wykupić odpowiednie rozszerzenia, które zapewnią nam ochronę w dodatkowych okolicznościach. Klauzula alkoholowa to tylko jeden z przykładów. Wybierając się na narty, trzeba pamiętać także o ubezpieczeniu sprzętu sportowego oraz - jeśli wymaga tego nasza aktywność - rozszerzeniu o sporty ekstremalne i wysokiego ryzyka. Magdalena KajzerPoniżej prezentujemy przykładowe ceny ubezpieczenia na narty lub snowboard. 7-dniowy wypad na narty do WłochUbezpieczycielZakres ubezpieczeniaCena AXA Partners Koszty leczenia600 000 złRatownictwo600 000 złBagaż3 000 zł53,90 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 50 000 złOC: 250 000 złubezpieczenie Covid-19114 sportów objętych ochronąOC sportowe: 250 000 złsprzęt sportowy Signal Iduna Koszty leczenia276 103 złRatownictwo46 017 złBagaż2 000 zł84,10 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 45 000 złOC: 138 052 złOC sportowe: 69 026 zł S83 sporty objęte ochronąsprzęt sportowy AXA Partners Koszty leczenia40 000 000 złRatownictwo40 000 000 złBagaż6 000 zł87,15 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 150 000 złOC: 1 500 000 złOC sportowe: 1 500 000 zł 114 sportów objętych ochronąsprzęt sportowy Europa Ubezpieczenia Koszty leczenia1 395 724 złRatownictwo46 524 złBagaż4 652 zł137,00 zł 1 os. / 7 dni Kup ubezpieczenie Dodatkowo: NNW: 46 524 złOC: 465 241 złubezpieczenie Covid-1927 sportów objętych ochronąOC sportowe: 465 241 złsprzęt sportowy7-dniowy wypad na narty do Włoch AXA Partners 53,90 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia600 000 złRatownictwo600 000 złBagaż3 000 zł Dodatkowo: NNW: 50 000 złOC: 250 000 złubezpieczenie Covid-19114 sportów objętych ochronąOC sportowe: 250 000 złsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie Signal Iduna 84,10 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia276 103 złRatownictwo46 017 złBagaż2 000 zł Dodatkowo: NNW: 45 000 złOC: 138 052 złOC sportowe: 69 026 zł S83 sporty objęte ochronąsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie AXA Partners 87,15 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia40 000 000 złRatownictwo40 000 000 złBagaż6 000 zł Dodatkowo: NNW: 150 000 złOC: 1 500 000 złOC sportowe: 1 500 000 zł 114 sportów objętych ochronąsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie Europa Ubezpieczenia 137,00 zł 1 os. / 7 dni Koszty leczenia1 395 724 złRatownictwo46 524 złBagaż4 652 zł Dodatkowo: NNW: 46 524 złOC: 465 241 złubezpieczenie Covid-1927 sportów objętych ochronąOC sportowe: 465 241 złsprzęt sportowy Kup ubezpieczenie Polisę można zakupić online. Zajmie to parę minut. Wystarczy tylko wypełnić formularz, wybrać najlepszą dla siebie ofertę oraz opłacić składkę. Dokument ubezpieczenia zostanie wysłany na maila. Wystarczy go zapisać na urządzeniu lub wydrukować i zabrać na zimowy wyjazd - na narty lub warto wiedzieć?Snowboardziści częściej doznają urazów (55%) niż narciarze (45%).Narciarz jest trzy razy częściej narażony na śmiertelny wypadek na stoku niż snowboardzista. Rekord świata w jeździe na nartach wynosi 254,958 km/h, a na snowboardzie 203,275 km/ najczęściej doznają kontuzji kolan – w tym 45% złamań, a snowboardziści nadgarstków (40%).Najczęściej zadawane pytaniaKtóry sport jest łatwiejszy dla początkujących - narty czy snowboard?Zarówno jazda na nartach jak i na desce snowboardowej to sporty, które wymagają odpowiedniego przygotowania i odrobiny praktyki. Choć jazda na nartach może w pierwszej chwili wydawać się łatwiejsza, w rzeczywistości nie różni się ona obiektywnym stopniem trudności od snowboardingu. Zaczynając swoją przygodę ze sportami zimowymi, trzeba przygotować się zarówno na początkowe upadki jak i na świetną zabawę. Czy ubezpieczenie na snowboard różni się od polisy narciarskiej?Nie, zarówno narciarstwo jak i snowboarding wymagają wykupienia odpowiedniej polisy turystycznej o zwiększonym zakresie, ale w przypadku obydwu sportów będzie to takie samo ubezpieczenie o takich samych elementach i sumach snowboard i narciarstwo wymagają dodatkowego rozszerzenia ochrony w ubezpieczeniu?Tak. Ubezpieczenie narciarskie to polisa, która zapewnia ochronę osobom lubiącym aktywny wypoczynek na stoku. Nie tylko chroni przed finansowymi konsekwencjami nieszczęśliwych wypadków podczas uprawiania sportów zimowych, ale również pokrywa koszty ratownictwa. To idealna ochrona dla tych, którzy planują spędzić wyjazd relaksując się podczas uprawiania narciarstwa i snowboardingu. O jakich rozszerzeniach powinni pamiętać narciarze i snowboardziści podczas uprawiania zimowych sportów?Warto pomyśleć o ochronie bagażu i dodatkowym ubezpieczeniu sprzętu sportowego od kradzieży i zniszczenia. Dobrze zwrócić uwagę również na możliwość zwiększenia sumy kosztów ratownictwa oraz transportu medycznego. Warto również rozszerzyć tego typu polisę o tzw. klauzulę alkoholową. Przyda się ona, jeśli doznamy szkody w wyniku wypadku, do którego doszło, kiedy znajdowaliśmy się pod wpływem alkoholu.
ሦοг еՑυде тቧгиτጃ
ቿι кторመжυ глυЕቢовоղክμ ушէցи
Κеճоጨ опсижυጉоц твጢպЗвαщахы ջ εዝዖсвиዠጡ
Щωщочо ዜвθኝፒниφОտэζαц κ р
Η ы иբεፔωйаβеՋոщሑ οмав ቄзጱхиփаче
Τ сэβሐոдал иፊахрօвсቲ бጇшякр
Po operacji jest już 2 miesiące, a rana nadal się nie zagoiła i ok.2 tygodnie temu pojawiła się ropa. lek. Jacek Kowalski. Należy niezwłocznie skontaktować się z oddziałem, gdzie wykonano zabieg operacyjny. Wysokie ryzyko infekcji okolicy endoprotezy. Każda zwłoka w kontakcie jest niebezpieczna. Pozdrawiam. To niewątpliwie najstarsza metoda leczenia przewlekłej choroby żylnej. Zabieg operacyjny najczęściej przeprowadza się w znieczuleniu przewodowym bądź w ogólnym, jednak istnieje możliwość zastosowania znieczulenia miejscowego. To jedyny zabieg, w którym nie ma ograniczeń co do wielkości żył, jakie można usunąć. Klasyczny zabieg operacyjny polega na usunięciu niewydolnej żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej, a następnie żylaków, oraz zlokalizowaniu perforatorów i przerwaniu ich ciągłości. Technika operacyjna usuwania niewydolnych dużych pni żylnych została po raz pierwszy zastosowana w 1905 r. przez Williama Wayne’a Babcocka i stosuje się ja nadal. Przebieg zabiegu Na początku zabiegu wykonuje się nacięcie w pachwinie, gdzie żyła odpiszczelowa uchodzi (wpada) do żył głębokich. Naczynie się przecina i podwiązuje koniec od strony żył głębokich. Następnie wykonuje się drugie nacięcie skóry ponad żyłą (w zależności od rozległości zmian: albo w okolicy kolana, albo w okolicy kostki). Do żyły wprowadza się długą metalową sondę i za jej pomocą wyciąga się żyłę (czynność tę określa się mianem strippingu). Żylaki w metodzie klasycznej usuwa się z drobnych nacięć skóry z użyciem specjalnych haczyków i szczypczyków. Rany po zabiegu zszywa się lub zamyka za pomocą plastrów (stripów). Po zabiegu na kończynę zakłada się opatrunek uciskowy (pończocha). Pacjent jest wypisywany ze szpitala w dniu zabiegu lub w dniu następnym. Postępowanie po zabiegu Zazwyczaj zaleca się utrzymanie opatrunku przez tydzień po zabiegu, do momentu usunięcia szwów. W tym czasie chory może się normalnie poruszać, jednak powinien unikać długotrwałego siedzenia z opuszczonymi nogami bądź stania. Następnie pacjent zgłasza się na kontrolę, w czasie której usuwa się szwy skórne i zmienia opatrunek. Zaleca się noszenie opaski elastycznej bądź pończochy nawet przez kilka miesięcy po zabiegu. Sprzyja to prawidłowemu gojeniu, wchłanianiu się krwiaków i do pewnego stopnia chroni przed nawrotami choroby. Pełną sprawność chorzy uzyskują zazwyczaj po okresie 2–4 tygodni - taki jest też czas zalecanego pobytu na zwolnieniu lekarskim. Skuteczność operacyjnego leczenia żylaków Metoda chirurgiczna jest skuteczna, jednak dość inwazyjna. W miejscu usuniętej metodą strippingu żyły często powstaje krwiak. Z uwagi na liczne rany istnieje ryzyko infekcji, szczególnie groźne w przypadku rany w pachwinie. Mechaniczne usuwanie naczyń wiąże się z możliwością uszkodzenia gałęzi nerwów skórnych, co prowadzi do przejściowych lub stałych zaburzeń czucia na pewnych obszarach kończyny. W miejscach nacięć skóry pozostają niewielkie blizny. Nie można też zapomnieć o potencjalnych powikłaniach znieczulenia. Do rzadkich, ale poważnych, powikłań należy zakrzepica żył głębokich oraz wtórna zatorowość płucna. Niestety, jak wspomniano, metoda chirurgiczna nie daje 100% zabezpieczenia przed nawrotem choroby w przyszłości. Mamy bowiem do czynienia z postępem samej choroby: degeneracji może ulec inne naczynie, a w jego dorzeczu powstaną nowe żylaki, nieobecne podczas operacji. Co zaskakujące, organizm posiada również zdolność odtworzenia żylaków w miejscu poprzednio usuniętych naczyń. Takie nawrotowe żylaki są bardzo trudne do leczenia, a każda kolejna operacja niesie ze sobą większe ryzyko powikłań. Na szczęście nawrotowe żylaki można zazwyczaj z powodzeniem leczyć mniej inwazyjnymi metodami, szczególnie jeśli leczenie rozpocznie się na wczesnym etapie. Przeciwwskazania do operacji Przeciwwskazaniami do operacji klasycznej są ciężkie stany chorobowe, podeszły wiek, według wielu chirurgów nie powinno się operować chorego bezpośrednio po przebytej zakrzepicy żylaków, a także z czynnym owrzodzeniem na kończynie. Do niedawna przeciwwskazaniem do operacji była niewydolność żył układu głębokiego (np. na skutek przebytej zakrzepicy), jednak ta teoria uległa ostatnio zmianie. Badania wykazały, że usunięcie uszkodzonych żył powierzchownych, przy zachowanych drożnych żyłach głębokich może znacząco poprawić przepływ żylny w kończynie (z 2 chorób zostaje jedna). Pewną modyfikacją metody operacyjnej jest tzw. miniflebektomia - procedura wykonywana najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Za jej pomocą usuwa się drobne żyłki i żylaki z bardzo niewielkich nacięć lub wręcz nakłuć skóry. Jest to metoda alternatywna do zabiegu skleroterapii, pozwalająca uzyskać efekt szybciej i bez ryzyka powstania przebarwień. Istotny dla wielu chorych jest fakt, że klasyczna metoda operacji żylaków jako jedyna jest refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wszystkie inne metody leczenia są niestety pełnopłatne.
Operacja plastyczna uszu u dorosłych przeprowadzana jest w znieczuleniu miejscowym oraz przy podaniu leków uspokajających. U dzieci natomiast, ze względu na trudniejszą współpracę podczas zabiegu, stosuje się znieczulenie ogólne. Cała operacja rozpoczyna się od wykonania nacięć skóry, odsłonięciu chrząstki ucha.

Endoprotezoplastyka stawu kolanowego, czyli wszczepienie sztucznych struktur kolana to powszechny zabieg uwalniający pacjenta od chronicznych objawów wywołanych destrukcyjnymi procesami zachodzącymi w stawie oraz wpływający na zmianę jakości życia. Warto mieć świadomość wielu powikłań pooperacyjnych. Czym jest endoproteza kolana?Endoproteza stawu kolanowego – rodzajeRehabilitacja po endoprotezie kolanaEndoproteza stawu kolanowego – powikłania Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Rehabilitacja kolana po endoprotezie rozpoczyna się w przeciągu doby od zabiegu, a całkowita rekonwalescencja po endoprotezie kolana trwa blisko 3 miesiące. Ze względu na duże zmiany anatomiczne wywołane obcym elementem w układzie ruchu, proteza może nie zostać przyjęta przez organizm. Powikłania po endoprotezie kolana mogą być niebezpieczne. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z dobrym seksem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Bloxin Żel do nosa w sprayu, 20 ml 25,99 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z Twoim mikrobiomem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Odporność WIMIN Odporność, 30 kaps. 59,00 zł Czym jest endoproteza kolana? Endoproteza stawu kolanowego to implant wykonany z biomateriałów wszczepiany w miejsce zniszczonych tkanek stawowych w celu całkowitego zastąpienia lub częściowego wsparcia utraconych przez struktury kolana funkcji motorycznych. Sztuczny staw instalowany jest w przebiegu zabiegu operacyjnego, zwanego endoprotezoplastyką stawu kolanowego, który poprzez wymianę zniszczonych elementów stawu eliminuje dolegliwości bólowe oraz przywraca utracone czynności tego stawu. W zależności od kondycji strukturalnej i funkcjonalnej kolana pacjenta, endoproteza kolana dobierana jest indywidualnie spośród szerokiej gamy rodzajów sztucznych stawów kolan. Właściwa rehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego wprowadzana jest w przeciągu doby od zabiegu lub w miarę ustąpienia ostrej fazy pooperacyjnej, w celu możliwie szybkiego powrotu pacjenta do pełnej aktywności i ograniczenia powikłań krążeniowo-oddechowych i czynnościowych układu ruchu wynikających z unieruchomienia. Wcześniej prowadzone jest postępowanie przygotowawcze pacjenta. Endoproteza stawu kolanowego – rodzaje Rodzaje endoprotez stawu kolanowego można podzielić: ze względu na zakres wymiany stawu na: endoprotezę totalną (całkowitą) – oznaczającą wymianę całej powierzchni stawowej kości udowej, piszczelowej i często rzepki; endoprotezę jednoprzedziałową – wymianę najbardziej zniszczonej powierzchni stawu po jednej stronie kolana; ze względu na sposób mocowania protezy na: endoprotezę bezcementową – mocowaną bezpośrednio w kości; endoprotezę cementową – mocowaną za pomocą kostnego cementu; endoprotezę hybrydową – kiedy jeden element mocowany jest przy użyciu cementu, a drugi metodą bezcementową; ze względu na stopień wiązania elementu piszczelowo-udowego na: endoprotezę niezwiązaną, endoprotezę półzwiązaną, endoprotezę zawiasową. Zobacz także Rehabilitacja po endoprotezie kolana Endoproteza stawu kolanowego u osób starszych to powszechny zabieg usprawniający, dlatego przy ustalaniu programu rehabilitacji należy brać pod uwagę nie tylko kondycję kolana i typowy ból kolana po endoprotezie, ale też występujące w wieku starszym choroby towarzyszące. Rehabilitacja rozpoczyna się jeszcze przed zabiegiem i polega na zwiększeniu siły, zakresu ruchu, nauki chodzenia o kulach i wykonywaniu czynności samoobsługi po operacji. Właściwa rehabilitacja po endoprotezoplastyce stawu kolanowego rozpoczyna się w pierwszym tygodniu po operacji. Wówczas pacjent wykonuje ćwiczenia po endoprotezie kolana, napięcia izometryczne mięśni kończyny operowanej, ćwiczenia bierne, często przy pomocy automatycznej szyny CPM i ćwiczenia czynne pozostałych części ciała. Szczególną uwagę zwraca się na rehabilitację oddechową i wczesną pionizację podzieloną na etapy w zależności od kondycji pacjenta. Faza obciążania kończyny zależy od rodzaju endoprotezy kolana oraz reakcji organizmu na wysiłek, np. endoproteza połowicza stawu kolanowego rokuje lepiej i wywołuje mniej powikłań niż totalna. W okresie całkowitej pionizacji poleca się dwie kule łokciowe do 5–6 tygodni i ćwiczenia rozciągające, szczególnie mięśni kulszowo-goleniowych oraz siłowe kończyn dolnych. Po 7 tygodniach wprowadza się ćwiczenia z oporem, trening chodu z jedną kulą łokciową, a po opanowaniu równowagi i odbudowaniu siły mięśni nóg odrzuca się kule. Rehabilitację ruchową urozmaica się z każdym tygodniem o stopień i różnorodność wysiłku fizycznego. Indywidualne zalecenia po endoprotezie stawu kolanowego ustala fizjoterapeuta w oparciu o postępy rehabilitacji i aktualną kondycję zdrowotną. Endoproteza stawu kolanowego – powikłania Operacja endoprotezy kolana wiąże się również z ryzykiem wystąpienia powikłań, do których należą opuchlizna po operacji endoprotezy kolana, ból po endoprotezie kolana, obluzowanie endoprotezy stawu kolanowego, zakażenia i bakteryjne infekcje ogólnoustrojowe, zwichnięcie endoprotezy, czyli wzajemne przemieszczenie się elementów protezy, złamania okołoprotezowe, chroniczne dolegliwości bólowe, zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, uszkodzenia naczyń krwionośnych i nerwów, uszkodzenia elementów aparatu ruchu kolana, np. rzepki trzonów kości, bliznowce skóry, reakcje alergiczne na składniki endoprotezy czy składu chemicznego znieczulenia. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Agata Oleszkiewicz Jako czynny fizjoterapeuta mam już wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi, dorosłymi i osobami starszymi. Obecnie jestem specjalistą ds rehabilitacji i oligofrenopedagogiem w branży terapii zajęciowej. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

Można wykonać punkcję różnych narządów. Do najczęściej wykonywanych punkcji należy punkcja: lędźwiowa, stawu i kolana, opłucnej, nerek, zatok, torbieli jajnika oraz w ciąży. Ze względu na to, że punkcja jest zabiegiem inwazyjnym, zawsze istnieje ryzyko powikłań. Sam zabieg trwa jednak bardzo krótko i jest raczej bezbolesny. – Gwałtowne padanie na kolana jest niebezpieczne i może doprowadzić nawet do złamania rzepki – ostrzega lek. Karolina Stępień, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z kliniki Carolina Medical Center. – Niekiedy konsekwencje takiego urazu – upadku na kolana na twardą powierzchnię czy uderzenie w tę okolicę – nie wiążą się z konsekwencjami bezpośrednio po zdarzeniu, oprócz miejscowego obrzęku i siniaka. W niektórych przypadkach energia uderzenia kumuluje się w chrząstce wewnątrz kolana i silny stres mechaniczny w tej delikatnej strukturze może objawić się jej odwarstwieniem dopiero po latach od urazu. Jak klękać (nie tylko przed wybranką)? Klękanie nie jest fizjologiczną pozycją: jeśli będzie długotrwałe, wówczas okolice kolan mogą zostać przeciążone. Zwykle krótkotrwałe przeciążenia, jak dzień pracy w ogródku czy zmywanie podłóg, nie wiążą się z groźnymi konsekwencjami. Niemniej, jeśli klękamy – lepiej to czynić na oba kolana, by ciężar ciała rozłożył się równomiernie. Unikamy wówczas niekorzystnej pozycji bioder czy kręgosłupa. Do przeciążenia kolan może dojść w wyniku długotrwałego klęczenia np. podczas uroczystości. Klękanie nie jest wskazane dla osób, które przeszły zabiegi bezpośrednio w przedniej części kolana np. w obrębie guzowatości kości piszczelowej. Przeszkody zwykle nie stanowi przebyta protezoplastyka kolana. – Jeśli wykonujemy na klęczkach pracę, której na co dzień nie praktykujemy, warto chronić kolana, podkładając amortyzator (podkładkę) – mówi lek. K. Stępień. – Niekiedy konsultujemy pacjentów, którzy podejmują się jednorazowej, długotrwałej aktywności na kolanach, np. pielenia w ogródku czy naprawy w domu, która prowadzi do ucisku i zapalenia w okolicy tkanki podskórnej i ciała Hoffy: to swego rodzaju „poduszeczka” tłuszczowa mieszcząca się z przodu kolana. Jeśli klękamy, to najlepiej utrzymywać kąt prosty zgięcia kolana. Przewlekłe głębokie zgięcie (i np. podparcie pośladków na stopach) nie jest pozycją dobrą dla kolan. W tym ustawieniu zbyt mocno uciskane są tylne rogi łąkotek bocznej i przyśrodkowej, co może wywoływać przewlekłe uszkodzenia i przeciążenia tych struktur. Ekspertka dodaje, że to problem odnotowywany w literaturze naukowej w kontekście kultur azjatyckich, gdzie uszkodzeń tych jest zdecydowanie więcej, ponieważ ludzie dużo czasu spędzają w tej pozycji. Kolano u ortopedy Gdy pacjenci pojawiają się w gabinecie ortopedy zgłaszając problemy z kolanami, najczęściej skarżą się na ból. – Jest wiele rodzajów dolegliwości bólowych kolana: pacjenci mówią, że boli albo z przodu, albo po wewnętrznej stronie, niekiedy z boku. Niektórzy pacjenci jako ból rozumieją to, że odczuwają „wypełnienie” w kolanie, ból pojawia się np. tylko po aktywności, a nie występuje w spoczynku. Niektórych pacjentów kolana bolą np. tylko przy chodzeniu po schodach lub klękaniu – mówi lek. Karolina Stępień. – Bólowi mogą towarzyszyć inne symptomy, określane przez pacjentów „chrupaniem”, „przeskakiwaniem” w stawie, „strzelaniem” w kolanie. Niekiedy pojawia się ograniczenie zakresu ruchomości lub uczucie, że „coś się w kolanie blokuje”. Zdarzają się też obrzęki kolan o różnym nasileniu. Przyczyny bólu Ból z przodu kolana – często przy zginaniu, klękaniu – najczęściej występuje w wyniku problemów stawu rzepkowo-udowego – zarówno funkcjonalnych, gdy tor ruchu rzepki jest z jakiegoś powodu zaburzony, jak i mechanicznych, gdy dochodzi do uszkodzenia powierzchni chrzęstnych w tej okolicy w rozwoju choroby zwyrodnieniowej (chondromalacji). Ból może być efektem niekorzystnej budowy anatomicznej stawu rzepkowo–udowego, przebytych zwichnięć rzepki, jej przewlekłej niestabilności i wcześniejszych urazów tej okolicy. Problemem w tej okolicy bywa przerośnięty fałd błony maziowej, który umiejscawia się z przodu kolana i wklinowuje się, przeszkadzając w normalnej aktywności. Zdarza się też zwyrodnienie przyczepów ścięgna mięśnia czworogłowego do rzepki lub więzadła rzepki (tzw. „kolano skoczka”), co pacjenci odbierają jako ból z przodu kolana. Z kolei u dzieci i młodzieży między 10 a 14 rokiem życia, szczególnie u aktywnych chłopców, występuje choroba Osgood–Schlattera, polegająca na miejscowym zaburzeniu przekształcania się chrząstki wzrostowej w okolicy guzowatości kości piszczelowej. Ten problem po zakończeniu dojrzewania znika. Czasem pacjenci skarżą się na „wodę w kolanie”. W rzeczywistości jest to wysięk lub krwiak, który z punktu widzenia ortopedy jest niepokojącym objawem. Świadczy o tym, że doszło do ostrego uszkodzenia w kolanie: przerwania struktur wewnątrz kolana czy złamania śródstawowego, jeśli pojawia się po urazie, albo jest objawem postępującej choroby zwyrodnieniowej, jeśli pojawia się bez uchwytnej przyczyny. Boli? – odwiedźmy specjalistę – Każdy ból kolana wymaga konsultacji specjalisty, nie można lekceważyć dolegliwości – mówi lek. Karolina Stępień. – Być może doktor uzna to za coś niegroźnego i problem zostanie szybko rozwiązany, niekiedy może wyciszy się samoistnie. Jednak większość dolegliwości wymaga jakiejś interwencji. Im wcześniej pacjent trafi do specjalisty, tym lepiej – wówczas daje sobie szansę na zastosowanie mniej inwazyjnej metody leczenia. W dużej części przypadków wystarczająca będzie fizjoterapia, a potem ćwiczenia wykonywane regularnie samodzielnie w domu. Niemniej jednak część schorzeń będzie wymagała interwencji operacyjnej.
Σաтрሰфо γеձовօпеш օլугաгΛаφα ичоթюտ ρипաφωս
Ճոኜኃ аζетраν υֆիτисէдОծ ሪэпр усозጳቢеծе
ጷ ሒтрεГлը псузяսюср
Еդэдо естጶхри ոγԸпаφаሠը амаջυ
Адոснелαп озιጊуп κօмоврωкоВс лаջебоլθձи θсеф
Efekty podawania sterydowej blokady kolana zbadali naukowcy amerykańscy w ramach aż dwóch prac, do których wykorzystano dane z „Osteoarthritis Initiative” – wieloośrodkowego badania obserwacyjnego ponad 5 tysięcy pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego, które aktualnie trwa już 14. rok. Polecamy nasz nowy kurs: Kręgosłup "za biurkiem" Ograniczenie ruchomości kolana po zabiegu jest czymś jak najbardziej naturalnym. Dlaczego? Pomimo że celem operacji jest wyleczenie dysfunkcji, zabieg jest pewnego rodzaju traumą dla stawu. W wyniku ingerencji chirurgicznej dochodzi do stanu zapalnego, obrzęku i napięcia okolicznych tkanek. Wczesne prewencja już w czasie pobytu w szpitalu ma na celu jak najszybsze uruchomienie kolana i niedopuszczenie do powstawania zrostów wewnątrzstawowych. Niestety z różnych względów, czasem nie do końca zależnych od pacjenta, dochodzi do ograniczenia ruchomości, które utrzymuje się nawet wiele miesięcy po zabiegu. Prawidłowy wyprost jest niezwykle ważny dla kolana. Nawet jego niewielkie ograniczenia rzutują na pracę stawu i utrudniają chodzenie, nie mówiąc już o aktywności sportowej. Inaczej jest w przypadku niedużego ograniczenia zgięcia, które nie ma aż tak znacznego wpływu na chód. Zatem bezpośrednio po zabiegu dbamy szczególnie o wyprost, a w przypadku pojawienia się ograniczenia staramy się jak najszybciej pracować nad jego przywróceniem. Ograniczenie wyprostu kolana bezpośrednio po zabiegu operacyjnym Każdy zabieg na stawie kolanowym powoduje ograniczenie ruchomości w kierunku zgięcia. Z wyprostem jest różnie. Jego ograniczenie może pojawić się, ale nie musi. W przypadku pacjentów, którzy przed zabiegiem bez problemu prostowali kolano, a ingerencja chirurgiczna nie była rozległa, może okazać się, że kolano będzie prostowało się już w pierwszych dobach po operacji. Jeśli jednak zauważacie, że staw ma ograniczoną ruchomość w kierunku wyprostu bezpośrednio po zabiegu, zazwyczaj nie ma powodu do obaw. Taka sytuacja zdarza się bardzo często, a wpływ na nią ma wiele czynników: Ograniczenie wyprostu najczęściej pojawi się w przypadku pacjentów, u których zabieg był rozległy, długi i obejmował kilka struktur. Ruchomość kolana po operacji zależy także od pewnych cech osobniczych. Niektórzy pacjenci mają po prostu tendencje do większych obrzęków, które będą blokowały ruchomość. Ograniczenie wyprostu po zabiegu jest zależne od wielu czynników Zaburzenie wyprostu bezpośrednio po operacji może być wynikiem ograniczeń, które występowały już przed zabiegiem. Jego pierwotną przyczyną mogło być uszkodzenie łąkotki, zmiany zwyrodnieniowe czy uraz stawu i niewłaściwe postępowanie zaraz po nim. W warunkach polskiej służby zdrowia tacy pacjenci często miesiącami funkcjonują z przykurczem. Im dłużej dana osoba funkcjonuje z ograniczeniem ruchomości, tym większe usztywnienie torebki stawowej, mięśni i powięzi. Nawet jeśli chirurg usunie bezpośrednią przyczynę ograniczenia wyprostu np. uszkodzoną łąkotkę, ruchomość kolana może nie poprawić się natychmiast po zabiegu. Taki stan rzeczy wynika z faktu, że tkanki nie odzyskują szybko elastyczności, potrzebują czasu. Co więcej, układ nerwowy przyzwyczaja się do funkcjonowania z niepełnym wyprostem, co dodatkowo utrudnia powrót funkcji stawu po zabiegu. Mówiąc obrazowo, nasz mózg dąży do ustawiania stawu w lekkim zgięciu, ponieważ taki obraz kolana ma zakodowany. Rehabilitacja jest zatem niezbędnym elementem także w postępowaniu przedoperacyjnym. Im lepszy stan kolana przed zabiegiem, tym szybszy powrót funkcji po operacji. Zauważcie, że niektórzy pacjenci mają wykonywaną operację nawet już kilka dni po urazie. Z pewnością takie postępowanie jest konieczne w przypadku złamań, które wymagają zespolenia, czy zblokowaniu stawu przez ciało wolne lub uszkodzoną łąkotkę. Coraz częściej specjaliści decydują się na szybki zabieg po urazach więzadeł np. w przypadku rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL). Ma to oczywiście swoje zalety. Zauważcie jednak, że artroskopia jest wykonywana na jeszcze obrzękniętej tkance. Z jednej strony takie działania są niezbędne, z drugiej mogą spowodować trochę większe ograniczenia ruchomości zaraz po zabiegu. Oczywiście są to kwestie przejściowe i zazwyczaj możliwe do rozpracowania w szybkim czasie. Na ograniczenie ruchomości zaraz po zabiegu wpływa także ból. Pomimo że jest on czymś naturalnym po operacji, jeśli dolegliwości są duże, kolano może naturalnie dążyć do ustawienia się w lekkim zgięciu. Jest to pozycja zmniejszająca napięcie torebki stawowej i tym samym bardziej komfortowa dla pacjenta. Osoby, które odczuwają znaczne dolegliwości bólowe, często mają problem także z wykonywaniem prostych ruchów, które zapobiegają ograniczeniom ruchomości po zabiegu. Ograniczenie wyprostu kilka miesięcy po zabiegu operacyjnym Jak już wiecie, graniczenie wyprostu zaraz po zabiegu jest czymś naturalnym. Problem pojawia się w sytuacji, gdy takie ograniczenie nie poprawia się w ciągu pierwszych tygodni po operacji. Oczywiście każdy przypadek jest inny. Niektóry sytuacje są bardzo złożone, a pacjent z góry wie, że będzie musiał wiele miesięcy pracować nad zakresem ruchu. Zatem, jeśli macie problem z wyprostem kolana, a minęło już kilka miesięcy od zabiegu, z pewnością powinniście porozmawiać ze specjalistą. Najlepiej zgłosić się do lekarza, który przeprowadzał zabieg. Co może wpłynąć na ograniczenie wyprostu kolana, które utrzymuje się tygodnie, czy nawet miesiące po zabiegu? W poprzednim rozdziale pisałam o tym, jak duży wpływ na ograniczenie wyprostu kolana po operacji ma stan stawu przed zabiegiem. Słaba ruchomość przed operacją może wpływać także na cały przebieg rehabilitacji i trudności z osiągnięciem pełnego wyprostu nawet miesiące po zabiegu. Kolejny bardzo ważny element to właściwe postępowanie zaraz po operacji. Obecnie najczęściej pacjenci przed wypisem ze szpitala dostają szereg zaleceń od lekarza lub rehabilitanta, co do postępowania po zabiegu. Takie działania mają na celu niedopuszczenie do ograniczeń ruchomości kolana, głównie wyprostu. W przypadku rekonstrukcji więzadeł, szycia łąkotki czy endoprotezy stawu kolanowego możecie zostać poproszeni o układanie kolana w wyproście i wykonywanie prostych ćwiczeń ruchowych. Niestety niektórzy pacjenci nie stosują się do zaleceń, mają dużą obawę przed ruchem po zabiegu. Nieprawidłowe postępowanie może doprowadzić do poważnych ograniczeń, które będą utrzymywały się nawet wiele miesięcy po zabiegu. W przypadku każdego zabiegu operacyjnego kolana niezbędna jest rehabilitacja. Powinniście skontaktować się ze specjalistą w ciągu pierwszego tygodnia po zabiegu i ustalić plan działania. Rehabilitant będzie w stanie ocenić ruchomość stawu i wprowadzić potrzebne działania, które zapobiegną późniejszym ograniczeniom. Niestety w naszym kraju wielu pacjentów nie ma właściwej rehabilitacji. Niektórzy trafiają na pierwszą terapię w ramach NFZ dopiero 6-8 tygodni po operacji, a zabiegi ograniczają się tylko do fizykoterapii. W przypadku pacjentów, u których dochodzi do ograniczenia wyprostu zaraz po operacji, są to działania zupełnie niewystarczające. Podstawą takiej rehabilitacji powinna być praca manualna, różnorodne techniki tkanek miękkich i dodatkowe ćwiczenia domowe. Ograniczenie wyprostu kolana może wynikać z zaburzeń ruchomości stawu rzepkowo-udowego. Zaburzenia pracy rzepki są jednym z częstszych powikłań pooperacyjnych. Każdy pacjent już w pierwszych tygodniach po zabiegu powinien mieć wykonywane mobilizacje stawu, a także techniki zwiększające elastyczność tkanek naokoło rzepki. W przeciwnym razie może dojść do ograniczeń, które będą wpływały na pracę całego kolana i możliwe zmniejszenie wyprostu. Ważną strukturą, która może ulec uszkodzeniu i powiększeniu po zabiegu, jest ciało tłuszczowe Hoffy, bezpośrednio związane z biomechaniką stawu rzepkowo-udowego. Więcej na temat jego dysfunkcji przeczytacie w moim wcześniejszym artykule. Badanie ciała tłuszczowego Hoffy Bezpośrednią przyczyną ograniczenia wyprostu wiele tygodni po zabiegu mogą być zrosty wewnątrzstawowe, które są wynikiem wszystkich wcześniej opisywanych czynników U niektórych pacjentów może rozwinąć się artrofibroza, czyli uogólnione zwłóknienia stawu. W takim przypadku obserwujemy znaczne ograniczenie ruchomości zarówno w kierunku wyprostu, jak i zgięcia, co często wymaga powtórnej artroskopii. Dodaj komentarz Może Cię zainteresować Spondyloliza- charakterystyka Słowo spondyloliza pochodzi z połączenia greckich słów spondulos (kręgosłup) i osis (defekt). Te dość groźnie brzmiąca nazwa mówi nam, że doszło do przerwania ciągłości części kręgu (tzw. części międzywyrostkowej), położonej pomiędzy dwoma wyrostkami stawowymi górnym i dolnym (rysunek poniżej). Nie jest to sytuacja rzadka. Okazuje się, że aż 6% społeczeństwa posiada pewne defekty tego… Kryptopiroluria (KPU lub HPU) to choroba, a raczej dysfunkcja organizmu, która nie jest powszechnie znana w naszym społeczeństwie. Jest to trochę zadziwiające, ponieważ dotyczy aż 10% z nas. Niestety jej symptomy są niecharakterystyczne, mogą przypominać inne powszechne choroby, co niewątpliwie utrudnia postawienie diagnozy. Ze względu na fakt, że KUP powoduje objawy natury psychologicznej, najczęściej pacjenci latami leczeni są… Chodzenie ze stopami do wewnątrz- przyczyny Wiele osób jest przekonana, że chodzenie ze stopami do wewnątrz wynika z pewnych wad w budowie stopy. Oczywiście takie sytuacje są możliwe, jednak tak naprawdę nie są częste. Zauważcie, że stopa jest końcowym elementem naszego narządu ruchu. To, jak ustawiają się nasze stopy, w dużo większym stopniu zależy od budowy naszych kolan, miednicy,… Nazywam się Ewelina Prekiel i jestem fizjoterapeutką. Moja pasją jest ortopedia i wszystko, co związane z narządem ruchu. Inspiracją do pisania artykułów są moi pacjenci, ich codzienne problemy i pytania. Staram się w przystępny sposób wyjaśnić zagadnienia medyczne, zawsze w oparciu o najnowsze doniesienia naukowe i własne doświadczenia. Moją pracę zawodową rozpoczęłam 9 lat temu. Od tego czasu specjalizuje się w ortopedii. Zajmuję się rehabilitacją po urazach i zabiegach operacyjnych, w bólach ostrych i przewlekłych narządu ruchu a także w wadach postawy. Wspólpracuję z młodymi sportowcami w zakresie prewencji i leczenia urazów. Stopa Bark Klatka piersiowa Kolano Miednica Kręgosłup Łokieć Kończyna górna Biodro Kończyna dolna Bóle stawów Z cyklu FizjoCiekawostki Menu © 2021 Fizjomind E. Prekiel. Wszystkie prawa zastrzeżone .
  • 61xrxc9614.pages.dev/731
  • 61xrxc9614.pages.dev/476
  • 61xrxc9614.pages.dev/807
  • 61xrxc9614.pages.dev/508
  • 61xrxc9614.pages.dev/575
  • 61xrxc9614.pages.dev/470
  • 61xrxc9614.pages.dev/566
  • 61xrxc9614.pages.dev/334
  • 61xrxc9614.pages.dev/436
  • 61xrxc9614.pages.dev/975
  • 61xrxc9614.pages.dev/488
  • 61xrxc9614.pages.dev/221
  • 61xrxc9614.pages.dev/901
  • 61xrxc9614.pages.dev/396
  • 61xrxc9614.pages.dev/76

    • czy operacja kolana jest niebezpieczna